وقتی تصاویر حمله پلیس ضد شورش عراق به پایگاه اشرف یا در واقع زندان اشرف را دیدم که چگونه مشتی آواره بی پناه مورد تهاجم و ضرب و شتم قرار گرفتند ناراحت شدم. اینها اگرچه قربانیان یک ایدئولوژی فاشیستی تروریستی هستند که دین و دنیاشان در راستای اهداف سازمان مخوفشان رفته است اما به هر جهت امروز آدمیانی هستند مفلوک و بی پناه.
با خودم گفتم ای کاش دولت اعتراض می کرد به این رفتار و می گفت اینها دشمن مایند اما به دشمن ما هم روا کنید دیدم چه جای سخن است وقتی پلیس خود ما اینچنین رفتار کرد با مردم بی پناه خودمان!
خواستم بگویم اینها اگر چه دشمنند اما مفلوکانی هستند که به عنوان بشر حقی دارند و به خودم خندیدم مگر آن جوانانی که زیر شکنجه بودند و چندتایی شان زیر شکنجه کشته شدند مگر بشر نبودند و تا جوانی از حلقه مقامات کشته نشد کسی را از نمایندگان «مردم» و ارباب قضا صدایی در نیامد!
خواستم بگویم اگرچه این خاک بر سرها به دشمن این خاک خدمت کردند و به میهن خیانت اما مگر نه اینکه ما را یاد داده اید مرام مولا علی که مبادا بر قاتل من سخت بگیرید. تلخ خنده ای زدم که مگر نشنیده ای توهین هایی که به همسر شهید باکری شده است. وقتی حرمت قهرمانان ملی این باشد وای به دیگران.
نمی دانم … نمی دانم اما خوب می دانم اگر امروز رییس جمهور نماینده وجدان ملی و فرهنگ اصیل ایرانی بود، نهیب می زد به دشمنان ما مدارا کنید که در مرام ما دشمنی که به خاک نشست را دشنام هم نباید داد.