امشب برنامه اي ديگر از مجموعه متفاوت و ديدني مستند ايرانگرد پخش شد. آقاي قارايي (تهيه كننده) در اين برنامه رفته بود در روستايي گويا گمشده، كاملاً ديرياب، بكر و از دسترس امواج رسانه ها دور، با مردمي محروم از هر چيز حتي آب، اما محبوب، آرام و مهمانواز، بواسطه فرهنگي كه از كوير سيراب مي شد.
در آن سرزمين بكر و بي آب آنها هر ده روز با حدود ۸ ليتر آب استحمام مي كردند و خانه هاي كوچكشان را از درختان خرما مي ساختند كه مي بافتند همچون كفش ها و لحافهايشان.
ايرانگرد گفت طبيعت دوستي و حيوان مدارايي شان ريشه در فرهنگ هندوستان دارد؛ پيدا بود كه آيين خوان و خوراك شان هم نسبتي با فرهنگ هند داشت. زيبايي اين مستند تنها در بكري طبيعت نبود بلكه در تصوير بي تفسير و بي سويه اي بود كه از فرهنگ بلوچ ارائه مي كرد.
راستي سهم قوم و فرهنگ بلوچ در مختصاتي كه به عنوان ايران و ايراني مي شناسيم چقدر است؟ كجاست؟
ايران به معناي حقيقي كلمه يعني آن «مدارا و مروتي» كه فرهنگ ها و آيين هاي اقوام مختلف را كنار هم قرار داده است و اين فرهنگ ريشه دار «مدارا و مروت» تنها با حرمت داري اين تنوع فرهنگ ها و آيين ها آبياري مي شود. از اين منظر است كه چنين مستندهايي ارزشمند هستند.