کامنتی درخور تامل از دوست عزیزم سینا قنبرپور:
“… در مورد بیرونقی رسانه کمی هم تقصیر خبرنگاران است. شاید هم همه تقصیر. جاهایی که باید تند میرفتیم کند رفتیم و جاهایی که باید کند گویا تند رفتیم. این هفته وقتی همشهری سرنخ به دستم رسید مطلبی درباره گاندوها یا تمساح پوزه کوتاه که زیستگاه منحصر به فرد آنها بلوچستان است دیدم. ناخودآگاه سراغش رفتم ببینم کی چی نوشته!
با کمال تاسف گزارشی بسیار ناقص و بسیار ضعیف از یک موضوع که میتوانست هم جذاب باشد هم به توسعه یک منطقه کمک کند بود. آن قدر حرص خوردم که جایم نگرفت و به سردبیر سرنخ زنگ زدم.
میدانید وقتی خبرنگار فرق بین استان سیستان و بلوچستان و شهرستان زاهدان را نداند انتظار دارید چه مطلبی بنویسد. وقتی خبرنگار حتی به خود زحمت نداده درباره چیزی که میخواهد بنویسد در وبسایت روزنامه همشهری یک جستجو بکند و فقط نوشته خب ماحصلش می شود چیزی که اطلاعاتش ناقص است و خواننده به آن اعتماد نمیکند. تکرار این مطالب میشود بیرونقی مطبوعات. همش که نباید انتقاد باشد. اطلاعات درست را چقدر تولید و منتقل میکنیم؟
خلاصه اینکه همه ما شدهایم پشتمیز نشین و پشتمیز نویس و انتظار داریم اوضاع مطبوعات هم بهبود یابد. به امید حق“