برای دومین سال و البته بهتر و گرم تر از سال گذشته همایش روز رسانه های اجتماعی برگزار شد. دوستان و محققان به موضوعات مختلف مرتبط با رسانه های اجتماعی و سازمان پرداختند. چون سخنرانی استاد دکتر شکرخواه اندکی به درازا کشید و همه مشغول استفاده از سخنان همیشه درس آموز و پر نکته و دلنشین ایشان بودیم و جای پدر و استاد همه بودند، کسی جرات یاداوری وقت نداشت، لذا سخنرانی های بعدی کوتاه شد و کوتاه ترینش مربوط به سخنرانی کسی بود که بعد از دکتر شکر خواه بود یعنی بنده!
تصور می کنم کوتاه صحبت کردم و با شتاب پیش رفتم اما واکنش ها و دوستانی که مراجعه کردند چه از طرف نشریات و چه چند دانشجوی ارشد برای پایان نامه؛ احساس کردم جمع نسبتاً از موضوع راضی بود.
در این ارائه اشاره کردم که در آینده پیش رو اصطلاح رسانه های اجتماعی قدیمی و نابود خواهد شد، چون در آینده رسانه ای که اجتماعی نباشد رسانه نخواهد بود و اینکه طبیعت رسانه های اجتماعی الگوهای تازه ای را بر خبرنگاری تحمیل خواهد کرد. برای ترسیم آینده ای که رسانه های اجتماعی ترسیم خواهند کرد از فلسفه دلوز ، فیلسوف پست مدرن فرانسه، استفاده کردم و البته به سخن ریچارد سمبروک ، یکی از مدیران بی بی سی، هم اشاره کردم که گفته بود در مورد تاثیرات رسانه های اجتماعی در کوتاه مدت غلو شده و در مورد تاثیرات بلند مدت به اندازه کافی بحث نشده. و در ادامه بحث لزوم نوآوری و نهادینه کردن آن با تشویق ریسک پرداختم و مثالهایی از سازمان های رسانه ای زدم، همچنین به ساختارهای پویا و شبکه ای و گروه های خودگردان و نیز تجربه هایی از ویکی و توئیتر در چند سازمان رسانه ای پرداختم که البته شتابزده شد. در پایان هم اشاره ای کوتاه به سیاست رسانه های اجتماعی کردم.
در پایان همایش دکتر سلطانی فر هم از کاربردهای رسانه های اجتماعی در انتخابات ریاست جمهوری اخیر سخن گفت و به نکات جالبی اشاره کرد.
در مجموع همایش خوبی بود و با استقبال هم مواجه شده بود. باید دست مریزاد گفت به دوستان نازنین جواد افتاده عزیز و دکتر امامی عزیز. امروز ضمن تجدید دیدار با دوستان، دوست جدیدی هم یافتم: آقای جلال سمیعی، که کار اجرای همایش به عهده داشت و حس کردم طبع طنازی دارد. حالا که اسمش را جستم تا سابقه اش بدانم دیدم که به اصطلاح اینکاره هست!
سایت همایش روز رسانه های اجتماعی
آشنایی با شما برای من هم شیرین بود دکتر جهانشاهی عزیز. از لطفتان ممنونم.