مصیبت مهیب و مدنیت پرمایه

وقتی زلزله مهیب بم اتفاق افتاد. یکی از خبرهای تکان دهنده غارت خانه ها و مغازه های مردم بود توسط خیل عظیمی که رفته بودند ببینند چه خبر است! به همین دلیل از خبرها یکی هم این بود که کلی نیروی پلیس به منطقه اعزام شده بود، دست آخر هم خیلی از چادرهای امدادی به سرقت رفت از همان هایی که تا چند سال پیش گاهی گوشه خیابان خیلی هم ارزان می فروختند. خیلی کمک های مردمی دیگر به سرقت رفت، آن سگ امدادگر نیروهای آلمانی بماند که دزدیدند و پیدا هم نشد. یادم هست دکتر کاشی در یادداشتی پر احساس و دردمند نوشته بود تصویری که از مردم در ذهن داشتم فرو ریخت.
اما این فقط قصه ما نیست. در آمریکا هم وقتی طوفان کاترینا به نیواورلئان رسید و سدها شکست، مردم آمریکا آن آمریکای غیر هالیوودی را کشف کردند. مردم مشغول غارت شدند و از دست پلیس هم کاری بر نمی آمد چون کم نبودند مامورانی که به غارت مشغول بودند. و مگر در زمان زلزله هائیتی ماجرا همین نبود و زلزله شیلی و سیل انگلستان و …
این برای همه ما طبیعی است که وقتی مصیبتی روی می دهد و تنگ دستی فشار می آورد، حالت اضطرار حاصل می شود و غارت اموال یک واکنش طبیعی است.نه؟
اما نه! درست است، نه! زلزله ژاپن نشان داد که نه!
شدت و قدرت زلزله زاپن آنقدر زیاد بود که سرعت گردش زمین به دور خودش تغییر کرد و سونامی آنقدر پر زور بود که تا آنور اقیانوس آرام و ساحل کالیفرنیا رفت و آنقدر هولناک بود که یک منطقه را شست و برد.
اما چرا در ژاپن غارت و دزدی گسترده روی نداد؟ این سوالی است که جک کافتری در وبلاگش پرسیده است. او می پرسد با آن حجم مصیبت چرا مردم ژاپن همان نکردند که مردم امریکا و هائیتی و انگلیس و … پاسخ ها را بخوانید که عجیب خواندنی اند: غرور ملی، ارزش های خاص فرهنگ دیرپای ژاپنی، شرافت انسانی، مدنیت ژاپنی. برخی هم گفته اند چیزی برای غارت نبوده چون سونامی همه چیز را برده، یکی هم گفته من سه سال در ژاپن زندگی کردم در آنجا حس خاصی از اجتماع خوشاوندی و احترام بین مردم وجود دارد. پاسخ ها جالب و متنوع اند. خواندنی و پر نکته.