همراهی بیشرمانه با کشتار و بی رحمی

دیدارنیوز ـ امید جهانشاهی*: گفته‌اند هر نظری محترم است، که نیست واقعاً. برخی نظر‌ها اصلاً قابل درک نیستند؛ شوک‌آورند حتی. باور کردنی نیست که برخی زیر ویدیوی خودسوزی خلبانی در اعتراض به آنچه نسل کشی خوانده است به تمسخر او، بی‌تفاوتی نسبت به عمل او و حتی همدردی با اسراییل پرداخته‌اند. نام خلبان، آرون بوشنل، اما در تاریخ ثبت شده است؛ خلبان ارتش آمریکا که پیشتر نوشته بود «بسیاری از ما دوست داریم از خود بپرسیم، اگر در دوران برده‌داری زنده بودیم، چه می‌کردیم؟ یا جداسازی نژادی یا آپارتاید؟ اگر کشورمان مرتکب نسل‌کشی می‌شد، چه کار می‌کردیم؟» او خود را در برابر حمایت کشورش از نسل‌کشی می‌دید و کاری کرد که به زعم خودش «اقدام من با توجه به آنچه فلسطینیان در برابر ظلم اسراییل متحمل می‌شوند، کار بزرگی نیست»، اما کار بزرگی بود که با وجود حذف فایل ویدیویی خودسوزی او از پلتفورم ایکس به دلیل آنچه «نقض دستورالعمل‌ها»…

باید قوی شد، هم به سلاح هم به صدا

عصر ایران؛ امید جهانشاهی- از همان لحظه اول که خبر تبریک گفتن‌ها و شیرینی پخش کردن‌ها را در اخبار دیدم، غم و اندوه وجودم را فراگرفت که دوباره جواب اسرائیل بمباران گسترده خانه‌های مردم بی گناه و بی‌پناه غزه است و باز قصه سقف‌های فروریخته و مادران در خون غلتیده و کودکان زیر آوار مانده. خبر سخت سینه سوز بمباران بیمارستان از تصور هم بیرون بود.     جنگ هم اگر است، حد و مرزی باید. انتقام هم اگر است از کودکی چهار ساله نباید یا آن دختری که وقتی در بستر بیمارستان جان داد هنوز تکه نانش در دست بود.     بر خاطرم خیمه زده آن چنان که هنوز خیره‌ام انگار به ویدیوی آن کودکی که از ترس چنان می‌لرزید که نای گریه نداشت. در آغوشش که گرفتند و دل‌داری گفتند کم‌کم توانست گریه کند بلند، از سر وحشت.   پسر پنج ساله‌ام وقتی رعد و برق می‌زند…