عصر ایران؛ امید جهانشاهی- از همان لحظه اول که خبر تبریک گفتنها و شیرینی پخش کردنها را در اخبار دیدم، غم و اندوه وجودم را فراگرفت که دوباره جواب اسرائیل بمباران گسترده خانههای مردم بی گناه و بیپناه غزه است و باز قصه سقفهای فروریخته و مادران در خون غلتیده و کودکان زیر آوار مانده. خبر سخت سینه سوز بمباران بیمارستان از تصور هم بیرون بود. جنگ هم اگر است، حد و مرزی باید. انتقام هم اگر است از کودکی چهار ساله نباید یا آن دختری که وقتی در بستر بیمارستان جان داد هنوز تکه نانش در دست بود. بر خاطرم خیمه زده آن چنان که هنوز خیرهام انگار به ویدیوی آن کودکی که از ترس چنان میلرزید که نای گریه نداشت. در آغوشش که گرفتند و دلداری گفتند کمکم توانست گریه کند بلند، از سر وحشت. پسر پنج سالهام وقتی رعد و برق میزند…